Airlie Beach

Ik weer in de bus met warme kleding aan, was gewoon weer niet nodig. Ach ja volgende keer korte broek en een tank top aan. Ik heb 11 uur in de bus gezeten maar het was een nacht bus, dus lekker geslapen daar. om 7 uur kwam ik aan in Airlie beach, de plek om naar de Whitsundays te gaan. Weer was het spannend want elke keer is er een cycloon. Maar we zijn toch gaan varen, ook al was het weer niet echt geweldig. Ik ben met Wings gegaan. Een grote catamaran waar 24 mensen op konden. Al snel ben ik in contact gekomen met Sara een Italiaanse. Leuke meid.

Kennis gemaakt met de crew, kok Ben, clayton en Jazz waren duikinstructeurs en Nigel de Kapitein. We werden in kamer of hutten ingedeeld. Ik was de langste vrouw en kreeg de kleinste hut. Gelukkig ben ik niet claustrofobisch anders had je echt een probleem. Je lag voor je gevoel in een doodskist, voeten naar binnen en hoofd buiten slapen. Carla sliep boven mij het was voor haar een uitdaging om in haar bed te klimmen. Maar het is goed gegaan. De eerste tocht zijn we gestopt in Pearl bay daar hebben we gesnorkeld. Echt geweldig mooi die onderwater wereld. We hadden best veel mensen aan boord die doken. Ik heb het bij snorkelen gehouden, aangezien ik ook niet mag duiken. Best balen maar het is niet anders, genoeg andere leuke dingen die je kan doen. Toen zijn we weer een aantal uren gaan varen waar we het anker hebben uitgegooid om daar te overnachten. Het eten was echt geweldig, iedereen was het daar mee eens. Het was doodstil toen we gingen eten, heel apart. De eerste nacht ben ik vroeg gaan slapen omdat de kapitein vertelde dat om 5 uur het anker wordt opgehaald en we zouden die dag gaan varen naar the outer reef, oftewel het Great Barrier Reef. We waren de enige boot die dat deed. De nachten waren voor mij pijnlijk maar het interesseerde me geen reet. Wat was het is leuk om het water tegen de boot te horen slaan. Zo rustgevend.

Eerst gingen we naar White heaven beach. Eenmaal aan land werd ik misselijk omdat ik steeds een deining voelde in mijn hoofd. Ik was landziek, hahaha dus geen zeeziek maar landziek. Ja bij mij is alles het tegenover gestelde. Mensen komen tijdens hun reis aan, ik val af. Ze worden zeezeik en ik landziek. Dat terzijde.

White heaven beach een adembenemende plek waar the tide in land komt en mooie witte strepen en tekeningen achter laat. Zie de foto's.

Je kon er niet zwemmen vanwege sting ray's. en ik heb lemonsharks gezien. Ik ben lekker wezen fotograferen en in mijn eentje erop uit getrokken. Ik kan daar zo van genieten, even geen mensen om me heen. Niet iedereen begrijpt dat, dat is mij wel duidelijk geworden maar het boeit mij niet wat zij ervan vinden. Het gaat om mij en wat ik wil.

Zij zijn lekker gaan relaxen op het strand en ik ben overal naar toe gelopen. oke nog steeds heb ik een angst voor slangen maar het wordt wel minder. Ook omdat je dingen alleen onderneemt en dan denk je; Stel dat er iets gebeurt". Dat is dan wel de keerzijde van mijn avontuurlijke wil. Maar ja het gaat steeds beter.

Na onze tour zijn we naar de GBR gevaren, met hier en daar wat regen zijn we na uren varen daar aan gekomen. Prachtige zonsondergang gezien, dolfijnen die langs je boot springen en haaien die in de avond langs de lamp in het water voorbij ziet komen. De sfeer op de boot was erg goed, leuke groep met mensen. Elisa, Audrey, Nicoli en Sara waren mijn maatjes. Allemaal erg jong maar dat maakte het interessant voor mij. Ook voor hen.

De volgende dag ben ik gaan snorkelen met mijn onderwater camera en heb weer de onderwater wereld mogen aanschouwen. Ik heb een grote schilpad gezien en ineens zag ik een hele grote vin opdoemen langs het rif.

Ik schrok me rot van mij was meer dan 2,5 m groot, ik zwom als een jekko weg. Ik dacht dat ik opgegeten zou worden, maar de nieuwsgierigheid overwon het in mij. Ik draaide me om en zag dat het een hamerhaai was. Ik bleef kijken hoe hij recht op me af zwom. Ik riep nog HALLO HALLO, zie je me niet. Nog geen meter voor me merkte mij me op en zwom vlak voor me neus weg. Ik had me al half omgedraaid en in een flits bedacht ik me, dat ik nog een foto moest maken. Nog net op tijd heb ik dat gedaan. Sara en Nicoli zagen ook de haai en het tafereel wat zich afspeelde. We waren door het dolle heen.

Eenmaal op de boot vertelde ik direct mijn verhaal en ze geloofde me niet, totdat ik de foto liet zien. De crew was zo jaloers, niemand had dit ooit mee gemaakt. Nigel zei dat het heel zeldzaam was om die te zien. Toen ik vertelde waar ik hem ongeveer had gezien ging de hele boot  het water in, inclusief de crew om te zien of hij er nog was. Weg was hij.

Een geweldige bijzondere ervaring om dit te mogen meemaken. Ik heb zo genoten van het varen en de mensen die ik heb ontmoet. In de avond hebben elkaar gedag gezegd middels een borrel.